Beste mensen
Een aantal mensen was benieuwd naar mijn ervaringen bij de stilteretraite die ik heb gedaan. Veel van de vaste bezoekers van Taizé-Deventer zijn bekend met stilte. Hetzij met de stilte van Taizé of de maandelijkse stiltewandeling naar Sion. Vandaar dat ik mijn toch ook wel kwetsbare ervaringen met jullie wil delen.
De context
Maandag 8 november om 4 uur waren wij, 8 deelnemers en 2 begeleiders vanuit de organisatie Franciscaanse Stilteretraite, verzameld in Brecht in België, 60 km ten zuiden van Breda. We waren te gast in een vrouwenklooster van de Orde van Trappistinnen, dezelfde orde als de bekende zusters in Oosterbeek. Vanaf dat moment zouden wij stil zijn tot zondag 14 november om 2 uur. De bedoeling was alles in stilte te doen vanaf het opstaan tot het naar bed gaan. De dagstructuur werd bepaald door gebedstijden van de zusters en de eigen activiteiten. Elke morgen was er een groepsgesprek met een begeleider. Verder was de morgen verdeeld in eigen stiltes en die met de groep of in de kapel met de zusters. ‘s Middags was er geen programma maar kon je wandelen en dergelijke, in stilte.
Hieronder volgt mijn persoonlijke ervaring:
De stilte komt over mij heen, en geleidelijk wen ik eraan. Op de vierde dag worden bij mij de gevolgen van de stilte merkbaar. Mijn gehaastheid verdwijnt. Ik word me bewust van het innerlijk gesprek dat ik voer met mezelf de hele dag, ik word zachter, stiller. Doordat ik dieper voel vallen tijd en ruimte weg. Het praten, de omstandigheden, de dringende zaken van buiten worden steeds onbelangrijker. Er is alleen het hier en nu, en het mooie is dat het haast moeiteloos gebeurt. Ik glijd er vanzelf in door simpel stil te zijn. Het gebeuren voltrekt zich aan mij. In de stilte voel ik me op het diepste niveau aanwezig. Op zielsniveau, vanzelfsprekend moeiteloos. Dan komt er ruimte. Ruimte om stil te staan bij God, ik hoef me er alleen maar voor te openen.
Het stil zijn leek een opgave maar door de gezamenlijkheid groeiden we in die stilte. Op een gegeven moment wilde ik niet anders. Anders dan zo kan ik het niet zeggen. Vanaf zondagmiddag 14 november vertrokken we weer naar huis. Een ervaring rijker waarmee we verder gaan…
In de stilte ben ik, al is het maar even, zoals ik ooit bedoeld ben te zijn.
Hans Kerklaan